De angst van hockeyster Amber Willems is verdwenen, tegenwoordig doet ze haar mond open

Het venijn zit ‘m deze keer in de laatste halve minuut. HOD-aanvoerster Tedje van Dingen scoort 1-0. Helmond maakt gebruik van de euforie bij de tegenstander. Strafcorner. Dimpf van Middelaar maakt daaruit 1-1. ,,Nog een puntje”, zegt Willems. ,,Maar we zijn niet blij. We wilden deze pot winnen.” Helmond is na zeven wedstrijden gedeeld derde in de overgangsklasse.

Karakter is: een verzameling van eigenschappen die je over een langere periode laat zien. Bij het uitdelen van de sterkere karakters heeft Willems vooraan in de rij gestaan. Dat laat ze ook deze zondagmiddag in Valkenswaard zien. Willems, die sinds haar 15de in het eerste hockeyt, knokt voor elke bal. En ze schuwt het niet om haar ploeggenoten te coachen. ,,Vier jaar geleden was ik bangig”, aldus Willems. ,,De andere meiden waren veel ouder.”

Dat angstige verdween in de loop der jaren. ,,Ik sta nog steeds niet op de voorgrond, maar ik doe wel mijn mond open. Een jonkie heeft vertrouwen nodig. Coach en ploeggenoten stelden hun vertrouwen in mij. Ik kreeg de tijd, hoefde niet direct te presteren. Dat geeft rust in je hoofd. En die rust zorgt ervoor, dat je na verloop van tijd meer durft.”

Willems studeert verpleegkunde aan het ROC in Helmond. ,,Zolang ik me het kan herinneren, wil ik iets in de zorg doen. Een tante en een nicht van mij, werken in de zorg. Dat geeft hen veel voldoening. Iemand komt doodziek binnen, maar gaat later gezond terug naar huis. En jij hebt daar als verpleegkundige aan bijgedragen. Dat spreekt me aan.”

Ze loopt stage op de afdeling neurologie in het Helmondse Elkerliek Ziekenhuis. ,,Maandag en dinsdag naar school, woensdag, donderdag en vrijdag stage, op zaterdag werken in een verzorgingshuis voor dementerenden, ‘s zondags een wedstrijd hockeyen. En drie keer in de week trainen met het eerste, en twee keer training geven aan de meisjes B1. Hoe ik het volhoud? Goede planning.”

Willems gaat na haar huidige studie door naar hbo verpleegkunde. ,,Ik kán niet anders”, zegt de hockeyster. ,,Dit is wat ik wil met mijn leven. Neem het werk op zaterdag. Deze mensen hebben je echt nodig. Wat voor ons standaard is, is voor deze mensen vaak een probleem. We gaan regelmatig wandelen. Dan hebben we het de rest van de middag alleen nog over die wandeling. Je merkt dat er intens van genoten wordt. Tot de volgende dag. Dan is die wandeling letterlijk vergeten. Hoe ik dat ervaar? Gewoon denken: op naar de volgende wandeling.”