De liefde voor turnen heeft het toch gewonnen bij comeback kid Nico van den Boogaard uit Veldhoven

Als er een Nederlandse turnkampioenschap bestond voor spijtoptanten, dan was Nico van den Boogaard (24) de trotse titelhouder. Drie jaar meed de Veldhovenaar de wereld van salto’s, schroeven en flikflaks als de pest. Om als een gelouterd mens terug te keren in de turnzaal en binnen een halfjaar een plekje te veroveren in de nationale mannenselectie van zijn oude jeugdtrainer Bram van Bokhoven. Niemand deed hem dat ooit voor.

De wereldkampioenschappen volgende week in Japan komen nog te vroeg voor Nico van den Boogaard 2.0. Eigenlijk is het 3.0, want op 15-jarige leeftijd had hij zijn turncarrière ook al eens onderbroken. Toch denkt hij nog twee Olympische Spelen mee te kunnen. Aan motivatie geen gebrek. Hoe anders was het in 2016.

,,Ik had problemen om de motivatie te vinden. Ook door privé-omstandigheden”, doet Van den Boogaard zijn verhaal. ,,Ik zat op een lastige leeftijd. Als je hoofd er niet naar staat, is het moeilijk je ertoe te zetten 30 uur per week te trainen. Ik stak meer vrije tijd in andere dingen. Ik ga ergens helemaal vol voor, of helemaal niet. Fifty-fifty, dat kan ik niet. Als ik in plaats van 30 uur maar 15 uur per week zou trainen, zou ik niet beter worden. Dan train ik in principe voor niks.”

,,Ik had niet het gevoel dat ik mezelf wilde bewijzen, maar dat ik het voor anderen deed. Voor familieleden, voor de trainers. Mijn ouders hebben allebei geturnd, mijn vader zelfs op hoog niveau. Nederlands team, EK, wereldbekers. Ze geven allebei nog training bij Voorwaarts in Veldhoven.”

Het is de bekende paplepel-ervaring. Maar dwang om te turnen heeft hij van thuis uit nooit gevoeld, zegt Van den Boogaard. ,,Ik weet niet hoe ik het goed moet uitleggen. Ik wilde ze niet teleurstellen, ze trots maken. Maar op een gegeven moment vond ik het niet leuk meer. Het was een opeenstapeling van emoties. Wat moet ik nou doen? Ik bouwde een haat-liefdeverhouding op met het turnen. Als de haat groter wordt dan de liefde, is het natuurlijk niet goed. Nou voel ik wel meer liefde dan haat, anders was ik niet weer begonnen. Het klinkt misschien stoer, maar ik wist dat ik het zou halen als ik weer zou beginnen met turnen. De basis zit er heel goed in.”

Vader Ad ontving hem weer met open armen bij Voorwaarts Veldhoven. ,,Na twee maanden was ik het niveau daar alweer ontgroeid. Toen heb ik contact opgenomen met Bram (van Bokhoven, red.) om weer een keer mee te trainen bij Flik-Flak in Den Bosch. Bij hem ben ik in de jeugd begonnen, hij heeft mij opgeleid. Binnen een paar maanden hadden we een test om de nationale selectie te bepalen en die heb ik toen gehaald.”

Van den Boogaard zet nu vol in op een succesvolle turnloopbaan. Hij is gestopt met werken. En met kickboksen. ,,Dat vergt een heel andere conditie dan turnen. Die trainingen duren anderhalf tot twee uur, maar na tien minuten was ik al helemaal moe. En na een kickbokswedstrijd was het niet altijd feest. Nee, met de klappen had ik niet zo’n moeite, maar om dan op maandag weer te moeten werken was niet zo relaxed. De techniek had ik vrij snel onder de knie. Daarmee hield voor mij de uitdaging al heel snel op. Ik miste na een tijdje toch weer het turnen, omdat de uitdaging er nooit ophoudt. Als je iets kan, kun je het altijd verbeteren of iets nieuws leren. ”