Verlost van sleutelbeenblessure heeft Celine van Duijn nog één wens: samen met Inge Jansen de Spelen halen

De impact van telkens opnieuw van grote hoogte in het water duiken, is enorm op het lichaam. Polsen en schouders moeten klap na klap opvangen. Schoonspringster Céline van Duijn haalde de olympische finale op het 10 meterplatform in Tokio, maar haar tiende plaats ging gepaard met heel veel pijn. De grens werd daar bereikt.

Ruim vier jaar lang kampte ze met een slepende schouderblessure. ,,Ik wilde me niet laten opereren richting de Olympische Spelen. Dus heb ik van alles geprobeerd; van cortisone-injecties tot extra medicatie en fysiobehandelingen”, vertelt Van Duijn aan de rand van het springbassin in het Pieter van den Hoogenband Zwemstadion. ,,Uiteindelijk mocht niks meer baten. Kon ik mezelf niet meer aankleden en wassen, iets simpels als een glas optillen deed al superveel pijn. Dus het was écht even doorbijten. En het was het waard!”

‘Doelen bereikt, ik stop ermee’, dacht Van Duijn anderhalf jaar geleden echter wel. Maar diep vanbinnen was er nog die ene kriebel. Samen met Inge Jansen alsnog de Spelen halen bij het synchroonspringen op de 3 meterplank. ,,We weten dat we het kunnen, dus waarom gaan we het niet doen? Alleen kreeg zij een kindje en moest ik een operatie ondergaan. Een flinke uitdaging dus, maar we willen het toch proberen.”

_{Tekst loopt verder onder de foto}

De Europees kampioene torenspringen van 2018 liet zich onderzoeken en het euvel kwam naar voren: osteolyse aan het sleutelbeen. ,,Door de impact is mijn sleutelbeen gaan slijten. Normaal gesproken maakt het lichaam zelf dat bot weer aan, maar doordat de impact bij mij zo vaak en zo groot was kon het niet meer herstellen. Dan gaat het rotten, wordt het broos. Krijg je botvorming die in de weg zit, gaat het ontsteken. Het was een rotzooi in mijn schoudergewricht”, legt Van Duijn de gevolgen van jarenlang duiken uit.

,,Het was toch even spannend. Zo’n operatie waarbij het beschadigde gedeelte wordt weggehaald, wordt meestal bij oude mensen uitgevoerd. Wat doet het met de stabilisatie en mobiliteit als je nog topsport wilt bedrijven? Het is de beste keuze gebleken, want ik kan nu weer pijnvrij trainen en alles lukt nog.”

Ze nam de tijd voor haar herstel en is op de weg terug. Op de eerste dag van de internationale Diving Cup in Eindhoven eindigde ze donderdag op de 1 meterplank met 238.80 punten als tweede, met bij zich op het podium de Noorse winnares Caroline Kupka (250.60) en de Udense Manou Meulebeek van PSV Schoonspringen (224.90).

Van Duijn houdt het tegenwoordig bij de duikplank, wat niet alleen fysiek maar ook mentaal minder belastend is. De toren is voor haar passé. ,Ik word ook ouder en dan duurt het herstel langer. Als je ’s ochtends stijf bent of je niet energiek voelt omdat je slecht geslapen hebt, is het een behoorlijke opgave om van die hoogte je vrije sprongen te doen. Bij een fout op de 10 kan het goed mis gaan”, zegt Van Duijn, die over een paar maanden klaar hoopt te zijn met haar opleiding vastgoed en makelaardij.

Ze traint gemiddeld 25 uur in de week bij Nationaal Zwemcentrum de Tongelreep. Plaatsing voor de WK in Japan en European Games in Polen is dit jaar het doel. Tijdens de World Cup in 2024 moet het duo Van Duijn-Jansen bij de top-7 zitten om de Spelen te halen. ,,Terugblikkend op de afgelopen jaren is dat realistisch. Grootste vraag is of we allebei weer in vorm kunnen komen”, weet Van Duijn.