Toen de beste speler van het WK de schlemiel van de finale werd

Er is een hardnekkig voetbalfabeltje dat Dieter Eilts op het EK 1996 werd verkozen tot speler van het toernooi. Een verhaal dat richting het einde van een EK of WK telkens weer opduikt. Het is op zich ook een prima anekdote dat een oerdegelijke middenvelder van Werder Bremen het in zo’n prestigieuze verkiezing won van vedettes als Suker, Zidane en Gascoigne. Maar niet dus. De prijs was voor zijn landgenoot Matthias Sammer, ook niet bepaald een Lionel Messi, maar toch al beter dan Eilts.

Zes jaar later werd er eveneens een Duitser verkozen tot speler van het toernooi: Oliver Kahn. De blonde keeper speelde een fantastisch WK 2002 en kreeg de individuele prijs voorafgaand aan de finale tegen Brazilië toebedeeld. Dat is vragen om moeilijkheden zou je denken, en dat bleek ook zo te zijn. In de finale ging Kahn namelijk lelijk in de fout. Hij grabbelde een houdbaar schot van Rivaldo panklaar voor de voeten van Ronaldo en werd zo de hoofdschuldige van de Duitse nederlaag.

Nou heeft de FIFA sowieso geen al te gelukkige hand bij de verkiezing voor beste speler van het WK, iets wat om logistieke redenen voor aanvang van de finale dient te gebeuren. Vier jaar later ging namelijk het opnieuw mis. Toen viel de eer ten beurt aan Zinédine Zidane, die zich vervolgens misdroeg door in de finale een kopstoot te geven aan Marco Materazzi.