Toen zo'n beetje alle tennisrecords aan flarden werden geslagen

Het is dinsdagavond 22 juni 2010 even na zessen als de Britse commentator Ron McIntosh plaatsneemt op baan 18 van de All England Lawn Tennis and Croquet Club. Het is zijn debuut op Wimbledon, McIntosh is normaliter bokscommentator en de partij tussen John Isner en Nicolas Mahut wordt zijn vuurdoop in het tennis. Een leuk potje om in te komen, kreeg hij te horen, geen wereldsterren op de baan. Zo kan de debuterende verslaggever fijn in de luwte de kneepjes van het vak leren.

Het is donderdag 24 juni 2010 even voor vijven als de commentator zijn microfoon weer uitzet. Hij heeft drie dagen lang verslag gedaan van misschien wel de bijzonderste tenniswedstrijd aller tijden. Een marathonpartij van ongekende omvang, waarin zo’n beetje alle records worden verpulverd: meeste aces in één wedstrijd, langste set, langste wedstrijd, meeste games in één wedstrijd, meeste games in één set, meeste opeenvolgende servicegames gehouden. Zelf pakt McIntosh ook een record mee: het langste sportverslag ooit. Elf uur en vijf minuten in totaal.

John Isner verslaat Nicolas Mahut uiteindelijk met 6-4, 3-6, 6-7, 7-6 en 70-68. Uitgeput poseren de twee mannen na afloop bij het scorebord. In de volgende ronde moet Isner tegen Nederlander Thiemo de Bakker, maar de Amerikaan krijgt zijn arm nauwelijks omhoog om te serveren, produceert geen enkele ace en wordt kansloos afgedroogd. Het jaar daarop - hoe krijgen ze het voor elkaar - worden Isner en Mahut wéér in de eerste ronde aan elkaar gekoppeld. Opnieuw wint Isner. Ditmaal heeft hij daar slechts twee uur voor nodig.