Assassin’s Creed: Valhalla brengt middeleeuwen spectaculair in beeld

De keuze van het tijdperk waarin de nieuwe Assassin’s Creed-game zich afspeelt is niet vernieuwend te noemen. Met tv-series Vikings en The Last Kingdom was ik bang dat Noormannen nét iets te aanwezig zouden zijn in onze collectieve ervaring om nog met volle overgave een zestig uur durende game te spelen met die middeleeuwse geweldenaars in de hoofdrol. Maar ik vergiste me. Assassin’s Creed: Valhalla is een brute, verzorgde, zij het niet al te vernieuwende toevoeging aan de Assassin’s Creed-reeks.

Dat tijdperk is rond het jaar 873, waarin een Noorse vikingclan met hoofdpersonage Eivor de politieke woeligheid van haar woonplaats verlaat en zichzelf vestigt aan de Engelse kust. Vanuit die plek breidt ze haar macht langzaam maar zeker uit over de rest van het land, door allianties aan te gaan met lokale koninkrijkjes. Het is sinds de eerste Assassin’s Creed uit 2007 niet meer gebeurd dat de reeks (op de korte proloog van Unity uit 2014 na) zich in de middeleeuwen afspeelt. De periode komt op een spectaculaire manier in beeld, met de drassige, rollende heuvels van Engeland waar krakkemikkige Romaanse gebouwen en ruïnes uit de tijd van de Romeinse overheersing hier en daar in het landschap opduiken. Het heeft niet de exotische flair van het Egypte uit Origins of het Griekenland van Odyssey, maar het hééft iets.

Die terugkeer naar de middeleeuwen komen ook tot uiting in wat kleinere details. De terugkeer van de groep monniken in het stedelijk gebied, die je kunt gebruiken om op te gaan in de menigte, is bijna een grapje onder ingewijden. Dit is namelijk een spelmechaniek uit de allereerste game, die daarna al snel uit de reeks verdween. En de manier van vechten komt opnieuw helemaal overeen met het volkje dat je speelt. Eivor (man, vrouw of – door een speling van de Animus-DNA-machine – afwisselend) hakt vooral met strijdbijlen waar zwaarden in het verleden de standaard waren. Die ploegen zich met geisers van bloed door het lijf van je tegenstanders. Onthoofdingen komen ook veel voor, een element dat je in de voorgaande - desalniettemin evengoed bloederige - Assassin’s Creed’s nauwelijks tegenkwam.

Eindelijk schudt Ubisoft ook de pretentie van zich af om van Assassin’s Creed een reeks actie-role playing games à la The Witcher te maken. Bij Origins gingen ze daar volop voor, maar opvolger Odyssey kwam alleen deels uit de verf omdat deze ergens halfweg tussen een rpg en een klassieke actiegame bleef steken. Qua gameplay is Valhalla nu weer vergelijkbaar met de Assassin’s Creed’s van pakweg vijf jaar geleden. Wel met de enorm uitgestrekte wereld van Origins en Odyssey, maar zonder de al te grote nadruk op systemische gameplay die de twee voorgaande games kenmerkte. Het is weer een actiegame met rpg-elementen, geen game die al te sterk leunt op het cijfersysteem dat de krachten en vaardigheden van je hoofdpersonage bepaalt.

Valhalla is allerminst een foutloze game. Er zit bijvoorbeeld een vervelende stroefheid in de combat, vooral bij het pareren van een aanval en het terugslaan daarna. Dit drukt de pret iets, maar de game brengt je opnieuw in een prachtige historische wereld. De details van het belichte tijdperk zie tot in de kleinste details van het spel terug. Een typische Assassin’s Creed, dus.

Assassin’s Creed: Valhalla is uit voor PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series S/X, en pc.