‘Een brok in mijn keel. Dus dan is het goed, hè?’

Het haakje naar mijn eigen leven is vervolgens snel gemaakt. Over het ziekteproces van mijn ouders bijvoorbeeld. De onmacht over hun strijd, de boosheid en verbazing om het beleid in de zorg, maar ook het bijzondere van hun laatste levensfase, waarin ik vooral heb geleerd om te onthaasten. Over de dood. Die ons leven met regelmaat op zijn kop zette. En dat zal blijven doen, daar kunnen we donder op zeggen. De lezer huilde niet zelden met me mee, om eigen verdriet en pijn. Voor velen was het namelijk hún rouwproces dat tussen de regels verscheen en intens voelbaar werd.