Gastvrijheid in de hel van Moria: ‘Het leven is er afschuwelijk, maar je kon toch plezier maken met de mensen’

Een jaar geleden deed de Dongense Carla Marcelissen (50) drie weken vrijwilligerswerk in het beruchte vluchtelingenkamp Moria op het Griekse eiland Lesbos. Het kamp bood toen onderdak aan dertienduizend vluchtelingen, terwijl het er niet meer dan drieduizend kon herbergen. 

,,Het was een smerige plek", vertelt ze. ,,Mensen zaten daar op klei die nat was van urine en uitwerpselen. Het was een grote vuilnisbelt. Het rook naar bederf. Maar wat me is bijgebleven, is de dankbaarheid van de mensen voor de aandacht die ze kregen. En hun gastvrijheid, terwijl ze helemaal niets hebben.”

Marcelissen wilde naar Moria gaan als doktersassistente, het werk dat ze sinds vijf jaar doet op AZC Prinsenbosch in Gilze. ,,Dit is het mooiste werk ter wereld", vindt ze.

,,De hele wereld komt bij je op bezoek. Mensen met heel verschillende achtergronden. Ik ga ervan uit dat iedereen gelijk is, en dat iedereen geholpen moet worden. Het werk is anders georganiseerd dan in een reguliere huisartsenpraktijk. Als assistentes zien we vijfennegentig procent van de patiënten. We hebben veel eigen verantwoordelijkheid. En we hebben het vertrouwen van de huisarts.”

Met een collega had Marcelissen het vaak over de kampen waar vluchtelingen opgevangen worden. Ze wilde daar graag iets in betekenen. 

,,Als kind al wilde ik ontwikkelingswerk doen. Daar is nooit iets van gekomen. Vrijwilligerswerk in een van die kampen trok me wel, maar ik wist niet of dat te combineren zou zijn met mijn baan. Tot die collega vertelde dat je het ook voor korte tijd kon doen. Ik heb me aangemeld als doktersassistente, maar ik kon daar geen medische handelingen verrichten, alleen mensen binnenlaten en van een lijst afvinken. Het ergste was nog dat je geen contact mocht hebben met de bewoners.”

Zij wilde juist tussen de mensen werken, met hen kunnen praten. De organisaties Because We Carry en Movement On The Ground boden uitkomst. 

,,Via hen heb ik van alles kunnen doen. Pallets voor onder hun tentjes gebracht. Grote UNHCR-tenten opgezet. De omgeving een beetje leefbaar maken door plastic en afval in te zamelen. Mensen ontbijt brengen. We hebben zelfs een beautysalon gehouden, met heel eenvoudige middelen. Dat was prachtig! Het leven daar is afschuwelijk, maar je kon toch plezier maken met de mensen.”

Ze wil de branden van afgelopen week niet goedpraten, maar ze snapt de frustratie wel. ,,Er zijn veel te weinig sanitaire voorzieningen. Mensen staan drie keer per dag uren in de rij voor eten. Dat bestaan is uitzichtloos. Als je ziet uit wat voor ellende ze gevlucht zijn, weet je dat ze vaak geen andere optie hadden. Ik schaam me kapot voor het gebrek aan inlevingsvermogen bij de Nederlandse politiek. Nederland is met Europa verantwoordelijk voor dit drama.”

Op verzoek van het Mondiaal Centrum in Breda houdt Marcelissen in het kader van de Vredesweek een lezing over haar ervaringen. Die vindt zondag 20 september rond 14.15 uur plaats in de Lutherse Kerk, ingang Stadserf. Belangstellenden dienen zich aan te melden bij vredesweek2020@mondiaalcentrumbreda.nl of 06- 246181 55.

Kijk hier naar onze meest bekeken video’s: