Met overbiedingen van 64.000 euro is het moedeloos zoeken op de Tilburgse woningmarkt: 'Echt bizar’

Ik woon superfijn hoor, in een huurhuis met drie vrienden, maar ik wil een huis kopen om zelf iets op te bouwen. Een jaar geleden begon ik te zoeken, toen nog in de prijsklasse rond de 220.000 euro. Best significant, daar kan ik iets fatsoenlijks voor krijgen, nu ja: dat dacht ik. Maar als het op Funda verschijnt, ben je al te laat. Dan staan er al dertig bezichtigingen op de lijst.

Sinds mijn nieuwe baan kan ik in een hoger segment zoeken, maar daar loop ik tegen een oudere generatie aan. Mensen die een gigantisch overwaarde op het huis hebben waar ze vijf of tien jaar woonden, die kijken er niet van op om 10.- of 15.000 euro te overbieden. Het is geld dat ik als starter niet in mijn spaarpot heb, gelukkig heb ik bij mijn ouders een lening af kunnen sluiten. Ik heb net weer een bod gedaan, maandag weet ik het. Al kwamen op die woning ook al vijftig kijkers af.” 

Nu woon ik aan de Edisonlaan, in een voormalige afkickkliniek. Daar kan ik tot 1 maart terecht. Het rondkijken naar een nieuwe woning is begonnen, maar het vinden van een goede oplossing is echt kut. Net als veel mensen ben ik door corona mijn baan kwijtgeraakt, ik werkte bij stadsstrand Beachy en heb een reisblog. Zaken die nou niet bepaald met corona samengaan.

Op basis van een uitkering kom je in de particuliere sector niet aan een woning. Of ik drie keer de huur als vast inkomen heb?” Lachend. ,,Nou áls ik dat had, ging ik wel ergens anders wonen. Voor sociale huur sta ik niet lang genoeg ingeschreven of zit je in een loting met duizend andere mensen. In die sector concurreer ik met 55+ers, WMO’ers en alleenstaande moeders. Kopen? Daar hoeven we het niet eens over te hebben. Niets lijkt echt de oplossing te zijn. En toch zoek ik een vaste plek, wat rust na jaren antikraak.” 

We willen in de wijk blijven, de kinderen gaan er naar school en het is een fijn dorp in de stad. Maar anderhalf jaar serieus zoeken is best wel moedeloos makend. Wat de gemeente er aan kan doen? Je kunt wel veel nieuwe tussenwoningen bouwen, maar zorg dat onze groep weg kan uit het startershuis. Daarvoor moeten de senioren doorstromen, maar er is een gebrek aan goede seniorenwoningen.

Heel begrijpelijk hoor: dan heb je altijd hard gewerkt, woon je in een mooi huis en ga je pas ergens anders wonen als het er fijner of beter zal zijn. Mijn opa en oma woonden in Boekelo aan een mooi pleintje met allemaal seniorenbungalows, de tuintjes aan elkaar, altijd aanspraak en een fijne busverbinding naar de stad. Daar zie ik mezelf later ook wel wonen. Maar dat soort plekken ken ik in Tilburg niet of amper.”

Maar laat ik bij het begin beginnen: in 2015 ben ik met mijn studie in Tilburg gestart, hier ook komen wonen. Sinds 2017 heb ik vier bedrijven opgezet, waarvan er nog drie operationeel zijn: HalloLex (juridische dienstverlening - red.), Watersport Piushaven en een organisatie- en adviesbureau. Mijn ochtenden beginnen om 7 uur, het leven in het studentenhuis ben ik ontgroeid. Maar lange tijd kon ik daar niet wegkomen.

Ik ben single en ondernemer, dan hoef je bij de kamerbemiddelaars niet aan te kloppen. Ook al kan ik de huur gewoon betalen. Die kiezen liever voor een stel met een vaste baan, dat is minder risicovol en daar zijn er genoeg van. Via WonenBreburg heb ik nu als student - terwijl ik dat eigenlijk niet meer ben - tegenover de universiteit iets gehuurd. Als ik me uitschrijf, moet ik weg.” Hij lacht. ,,Dus blijf ik maar ‘studeren’. Het is jammer dat het zo moet, vooral voor een stad die ondernemerschap hoog in het vaandel heeft staan en ondernemers wil behouden.”

Uiteindelijk ben ik verliefd geworden op een charmante woning in Sint Anna. Een hoekhuis van 71 vierkante meter. Daarbij heb ik ruim 30.000 euro overboden en dat was dan nog niet eens het hoogste bod, uiteindelijk speelde de gunfactor een rol. Ik heb met de starters te doen, die komen er zo, zonder spaargeld, echt niet tussen.

Op het appartement waar ik al dertien jaar woon kwamen dertien ‘kijkers’ af, dat was één gewoon iemand en twaalf investeerders. Serieus ja. Die zetten het als huur in de markt en daar kom je straks echt niet met huurtoeslag te wonen. Eigenlijk is het te gek voor woorden.”

We zijn samen gaan zoeken - ik woonde bij mijn moeder, mijn huisgenoot in een studio - maar de meeste appartementen zijn op stelletjes ingericht. Meestal is het een grote slaapkamer met een kleinere slaapkamer voor de baby. Twee gelijkwaardige slaapkamers vind je niet zo snel.

Vooral mijn huisgenoot heeft actief gezocht, van februari tot juni: om de twee of drie dagen reageerde ze wel op iets, uiteindelijk hebben we maar vier of vijf bezichtigingen gehad. Voor huurtoeslag komen we niet in aanmerking, daarvoor is de huur te hoog: we betalen 1050 euro inclusief.”