Niemand wilde het verkommerde wevershuisje in Bokhamer hebben, behalve Ailsa: ‘Een teken van mijn vader’

Het is vooral de tuin erachter die je wegblaast, er lijkt geen eind aan te komen. Als je het hele kleine wevershuisje via de achterdeur verlaat, kun je nog eens zestig meter doorlopen voor je tegen de schutting staat. 

Je passeert dan een tuin vol vlinders, twee kassen, een flinke groentetuin, er is een prieeltje waar je in kunt zitten, een ren met kippen en konijnen, nog een overkapping ingericht als zithoek én twee schuren. Eigenlijk past het huisje waar ze met haar man woont nog vele malen in alles wat er in de achtertuin staat. 

En dan te bedenken dat dit stukje Tilburg nog niet eens zo heel lang geleden, vijf jaar terug maar, leeg stond en aan het verkommeren was. ,,Niemand wilde het, omdat er zoveel aan moest gebeuren en het monumentaal is”, vertelt Rainer.