Fotografe Astrid Boot: ,,Er is altijd wat spanning: krijg ik hem op de foto?”

De liefde voor fotografie kwam bij Boot niet uit de lucht vallen: ,,Mijn vader fotografeerde altijd en overal, en drukte regelmatig zelf foto’s af. En mijn broer fotografeerde ook. Dan krijg je vanzelf belangstelling. Eerst nam ik foto’s op verjaardagen en zo, maar met het ouder worden ben ik meer gaan fietsen en wandelen. Het buiten zijn maakt ook dat ik steeds meer om de natuur ben gaan geven. Ik moet eigenlijk elke dag een uur fietsen maar ik ben wel een mooi weer mens: bij slecht weer blijf ik binnen.”

De camera – een simpele lichtgewicht Canon compact camera - gaat altijd mee wanneer Boot eropuit trekt. Wat ze op de foto zet? ,,Het gevoel is leidend: zie ik een leuk vogeltje of een mooie bloem, dan probeer ik die op de foto te zetten. De ene keer kom ik thuis met een foto van een pluizenbol, de andere keer knip ik een katjesbolletje dat uitkomt of een paddenstoel die vroeg in het jaar tegen een boom groeit. Bij het fotograferen van beestjes is er altijd wat spanning: krijg ik hem op de foto?” Het antwoord luidt geregeld ja, getuige de twee dierenfoto’s die Boot uitkiest voor dit verhaal. ,,De eekhoorn zat lekker te eten in de voortuin en bleef zitten terwijl ik van achter het raam op een meter afstand de foto maakte. Het ijsvogeltje zat op het bruggetje over onze vijver. Op het Achtereind zitten er meer, maar het is heel bijzonder om er eentje in je eigen achtertuin aan te treffen. Gelukkig bleef hij lang genoeg zitten zodat ik mijn camera kon pakken. En ach: die een of twee visjes die hij uit het water haalt: die mis ik niet. Het is een ander verhaal met reigers, die vissen de hele vijver leeg. Een tijdje zat er eentje op de hoek van de schuur te loeren, strategisch tussen onze vijver en die van twee van onze buren. Toen ging het hard en hebben we maar wat draadjes gespannen.”

Vaste prik na ieder tochtje door de natuur is het verplaatsen van de foto’s van de camera naar de computer. ,,En dan ga ik er mee spelen”, vertelt Boot. ,,Ik gebruik ze als achtergrond, om kaarten mee te maken of combinaties van samen te stellen. Soms bewerk ik ze in CorelDRAW maar altijd met het doel om de foto beter te maken. Meestal gaat het daarbij om oude foto’s en is het gewoon een kwestie van iets helderder of lichter maken.” 

Ze lacht: ,,Bij die eekhoorn heb ik een beetje gesmokkeld door hem een kwartslag te draaien. Zo heeft hij een mooier koppie.” Het digitale tijdperk zorgt ervoor dat het aantal foto’s zich snel opstapelt. ,,Het is moeilijk weggooien als er meer mooie foto’s zijn”, klinkt het schuldbewust. ,,Van de andere kant word ik iets makkelijker met weggooien: onze oranje rododendron bloeit altijd prachtig op Koningsdag. Maar het is wel elk jaar dezelfde foto.”

Zorgvuldig worden alle kranten met de foto’s van Boot erin bewaard. Wat de beweegredenen van de redactie zijn om een ingezonden foto wel of niet te plaatsen is het gissen: ,,soms lijkt het alsof het verhaaltje bij een foto belangrijker is dan de foto zelf. Ik probeer iets bijzonders vast te leggen, een paddenstoel bijvoorbeeld die er op een bepaald moment in het jaar nog niet ‘hoort’ te zijn. Maar dat wordt kennelijk niet altijd opgemerkt.”

Of ze nog tips heeft voor andere fotografen? Eigenlijk maar een, en dan vooral voor zichzelf: ,,Vergeet niet om het geheugenkaartje weer in de camera te doen voor je op pad gaat. Het is toch een beetje jammer als je thuis komt en je blijkt geen foto’s te hebben gemaakt.”