Frank Maas, kersvers ereburger van Valkenswaard: ‘Ik wil niet dat mensen gaan denken: daar heb je hem weer’

Zijn woonkamer staat nog steeds vol met bloemen en kaarten. ,,Ik had niets in de gaten. Mijn vrouw Erica zei zondag op een gegeven moment dat we ook nog even langs het gemeentehuis moesten. Ik dacht: dat gaat vast over het corso, misschien is er nieuws over het corso als immaterieel erfgoed, dat dat nu misschien ook op Europees niveau erkend wordt ofzo. Maar toen ik bij het gemeentehuis allemaal familie zag staan, had ik wel een vermoeden dat er iets anders ging gebeuren.”

Wie in Valkenswaard bloemencorso zegt, kan bijna niet om de energieke Maas heen. Al op 15-jarige leeftijd zat hij in de organisatie, een jaar later tekende hij zijn eerste ontwerp voor een corsowagen. Hij was jarenlang ‘regisseur, uitvoerder, inspirator, bouwer en ook nog manager van een grote groep corsovrijwilligers', schreef de gemeente in het bericht waarin zijn benoeming werd toegelicht. Daarnaast was hij eerder ook actief voor jongerenkoor Nicolaas, de Mariakerk, carnavalsvereniging Anders Oud Worre, Stichting Carnavalsviering Striepersgat, het 4 Mei Comité en harmonie De Dommelecho.

-Bent u inmiddels gewend aan het idee om ereburger te zijn, een behoorlijk exclusieve titel die slechts vijf keer eerder werd toegekend?
,,Haha, ja gewend wel, maar ik had het echt totaal niet verwacht. Ik dacht: een koninklijke onderscheiding heb ik al, dus wat kan er dan nog komen? Nou, het ereburgerschap dus. Toevallig heb ik het daar wel een keer over gehad met wijlen Piet Geldens, die ook tot ereburger is benoemd. Hij was jarenlang mijn overbuurman en ik zei een keer gekscherend tegen hem dat we allebei best wel wat bereikt hebben, maar dan elk op ons eigen terrein. Alleen het ereburgerschap ga ik niet meemaken, zei ik toen met een lach. Nou, dat weet je nooit, zei Piet toen. Blijkt-ie nog gelijk te hebben ook.”

-Vlak voor corona nam u afscheid van de corso-organisatie. Waarom was dat?
,,Ik ben inderdaad overal mee gestopt, behalve met het lidmaatschap van mijn eigen buurtschap, Hazestraat. Dat kan en wil ik niet loslaten. Maar ik nam het besluit vooral uit zelfbescherming. Ik wil niet dat mensen gaan denken: daar heb je die Maas weer, die zich weer overal mee wil bemoeien. Je moet ook anderen de ruimte geven. Toen corona net uitbrak, hebben we er nog om gelachen. Ik zei nog: dat ik stop wil niet zeggen dat nu alles moet stoppen, haha. Maar naarmate de coronaperiode langer duurde, werd het voor mezelf allemaal een stuk vervelender.”

-Wat gebeurde er?
,,Ik kreeg allerlei klachten: migraine, hartkloppingen, angstaanvallen. Het bleek een burn-out. Het was een opeenstapeling van dingen, denk ik achteraf. Twee jaar geleden overleed de vrouw van mijn broer, daarna verloor ik ook nog een aantal van mijn dierbare verenigingsvrienden. En toen was er corona: ik kon mijn ei niet meer kwijt. Maar inmiddels gaat het weer een stuk beter, gelukkig. Op het dieptepunt was ik een 2, nu zit ik weer op een 7.” Met een lach: ,,En zondag in het gemeentehuis was het even zelfs een 10.5.”