Op De Hondenhogeschool in Waalre zijn kynologen ook maatschappelijk werker

Tussen grazende koeien en omgeven door de natuurlijke weidsheid van ’t Loon, tref je aan een onverhard karrespoor De Hondenhogeschool. Met het bos op de achtergrond en alle noodzakelijke voorzieningen onder handbereik ligt, op een idyllisch plekje, de onoverdekte collegezaal waar baasjes en honden met elkaar leren omgaan. Hogeschooldocenten Katja en Janske verzorgen het onderwijs en helpen de studenten bij het verbreden en verdiepen van hun kennis.

Geen dier op de wereld staat zo dicht bij de mens als een hond. Op deze vroege zaterdagochtend tijdens de puppytraining zie je dat, hoor je dat en voel je dat. Het gaat er vrolijk en ontspannen aan toe. Een kluwen aan hondjes speelt samen bij het hek, wanneer de deelnemers aan de eerste en de tweede training van deze dag elkaar op de cursusplek ontmoeten.

„Na de les delen de hondenbezitters hun ervaringen en drinken we koffie. Zo bieden we ‘nazorg’. We hebben ook app-groepen, waarin vragen gesteld en beantwoord worden.” Katja Wijlaars-Roodbeen voelt al haar leven lang een bijzondere band met dieren. In Janske Rohof trof ze een gelijkgestemde dierenvriend en samen besloten zij een eigen onderneming te starten om van hun allerliefste hobby werk te maken. De gediplomeerd kynologisch instructeurs zijn sinds september vorig jaar op eigen terrein actief en breiden hun cursusaanbod, langzaam maar zeker, steeds verder uit.

„In onze frikandel zit karakter zat en hij gaat overal mee naartoe”, vertelt Jeroen van den Heuvel uit Steensel trots, terwijl hij liefkozend over het kopje van zijn negen maanden oude Chihuahua aait. „Koda wilde maar niet zindelijk worden en was niet zo goed gesocialiseerd. Als hij het formaat van een pitbull had gehad, dan was het ras verboden geweest, zei onze dierenarts. Vandaag zijn we hier voor de derde keer en we zien al een wereld van verschil. Hij is veel relaxter en minder op zijn hoede. Koda had nog geen cursus gevolgd en omdat hij niet zo groot is, mocht hij met de puppy’s meedoen.”

Rohof en Wijlaars werken in kleine groepjes, kijken naar wat fijn is voor de hond en kruipen soms onder de huid van de hond. „Wij voelen ze aan, maar óók hun baasjes én de combinatie. We herkennen signalen en leren baas en hond hoe zij op elkaars signalen moeten reageren. Zo kan ook het vrouwtje, dat minder weegt dan haar hond, diens impulsen controleren.”

De aard van het beestje: soms heb je er een hele kluif aan. „Naast puppy- en bindingscursussen, geven we wandellessen en zijn we ‘hondenmaatschappelijk werker’. Mensen schamen zich soms voor het gedrag van hun hond, die ook een rugzakje kan hebben. Denk aan de Rescue Dogs uit Roemenië. Die hebben best veel vaardigheden en kunnen zichzelf wel redden, maar zijn niet gesocialiseerd. Het kost tijd om maatjes te worden.”

Rohof: „Binnenkort gaan we ook ‘funlessen’ aanbieden. Lichaamstaal speelt daarin een belangrijke rol. Deze zijn ook geschikt voor mensen met een mobiliteitsbeperking. Ook komen er logeernachtjes in een tent voor kinderen met hun hond. Educatief natuurlijk, maar ook en vooral voor de lol.”

Zie voor meer informatie: dehondenhogeschool.nl