Carnaval, een feest voor iedereen

Als echte Brabander ken ik het, ik groeide er mee op. In de basis is het meeste hetzelfde gebleven door de jaren heen. Na de voorpret, de kleding bepalen en de locatie gaan we ons dagenlang nergens meer druk over maken. Het plan is hossen en meezingen in onvervalst dialect. Aansluiten in de polonaise. De prinsenclub staat aan het roer, de kleuren van plezier en gezelligheid dalen als confetti neer. Iedereen is gelijk, de glimlach is overal.

Al zou ik alleen ergens binnengaan, er is altijd aansluiting en opgaan in het gebeuren. Voor buitenstaanders lastig te begrijpen, zelfs elke regio kent zijn eigen spelregels en manier van doen. Ik heb nog nooit in mijn leven een druppel alcohol gedronken, ook geen sigaret aangeraakt, het gaat om de gezelligheid, het eigene van het carnaval. De verkleedpartijen, het creatieve daarin, het gelijkheidsbeginsel en het letterlijke doorzakken van de knieën, ‘mee aon doen’. Heerlijk om op te gaan in de muziek, te kijken en te genieten van het spektakel. Met z’n allen naar de optocht, het hele dorp op de been en de ‘leut’ van het gebeuren. Bewondering voor alle handjes die mee geholpen hebben met bouwen.

Iedereen is los van zichzelf, geen vaste patronen in de dag, werk of zorgtaken. Gewoon in de ochtend de deur dicht en verkleed opgaan in de waan van de dag. Eten als het zo uitkomt, slapen stellen we steeds uit. De hele dag praten en de tijd aan jezelf houden, dat vind ik me toch een ongelooflijk groot genot. De kinderen doen hetzelfde, zij gaan het carnaval van binnen voelen en meemaken.

Blikken erwtensoep, gebakken eieren en pannenkoeken staan op het menu. Voor het overige is alles af te halen in snackbar, bij de chinees of waar dan ook. Als het maar niet thuis is of wordt verwacht dat er thuis iets gekookt wordt. De vaste patronen zijn na de woensdag weer aan de beurt, eerst bijslapen en de heesheid bedwingen.

De hele dag muziek om je heen waar de vrolijkheid van afstraalt, de prachtige optochten en de gedachte dat het nog dagenlang mag duren. Het korset van plichten wordt afgedaan, de ‘lach hangt aan je rug’ en het glaasje in de hand. Het gaat niet om dronken worden, het tegenovergestelde is waar. Alleen de gezelligheid telt, het tijdloze praten, de kleurige massa die deint onder de muziek.

Carnaval is van jongs af aan het skonste fist dat de Brabander en de Limburger kent, voor alle rangen en standen en waar ik in mijn sappigste dialect kan buurten. Met iedereen, carnaval is van iedereen.

Creatief en gek, mateloos vrolijk en kleurig. De voetjes schuifelen mee en de handjes blijven we in de lucht steken. Een zatlap gooien we buiten, die kent de regels niet. Een smartlap wel, die zingen we luidkeels mee. In dialect en met verve.

Alaaf, carnavalsvierders, we’unne skonne tet war.