Rob Boerekamps: ‘Het mooiste zijn de lachende gezichtjes’

De relatie van Boerekamps met Stichting Out of Area was in eerste instantie puur zakelijk. ,,Jaren geleden was ik directeur van een trainingsbureau en één van onze trainers kende oprichter William Bos. Zij boden een teamontwikkelingsprogramma. Wij deden mee aan een project in Bosnië met als doel nieuwe trainers snel te leren kennen.” Stichting Out of Area organiseert educatieve activiteiten en knapt onder meer scholen, jeugdcentra, kinderdagverblijven, ziekenhuizen en instellingen voor mensen met een beperking op.

Boerekamps had meteen een klik met Bos en zijn vriendin Anée Cossé. ,,William en ik hadden allebei een luchtmachtverleden en de manier waarop zij het aanpakten sprak me aan. Tussen ons ontstond een vriendschap. William werd één van mijn beste maten en we stapten samen in onvoorstelbaar veel avonturen en bedachten de meest rare dingen om kinderen een leuke dag te geven.”

,,Onze stichting kwam op een gegeven moment in contact met een Bosnische organisatie die een kinderfestival In Sarajevo organiseerde. Dat vonden wij top en ze vroegen ons om mee te helpen. Ik was er zelf vanaf het vierde festival bij betrokken. Het begon met één groot festival dat jaar op jaar groeide. In de hoogtijdagen kwamen er verspreid over vier dagen 50.000 kinderen.” 

Er waren allerlei activiteiten gedurende de dag en als afsluiting van elke dag stond er een professionele theatershow en kregen de kinderen een recente bioscoopfilm te zien. ,,Die kinderen zaten misschien wel zes uur enkele reis in de bus. Maar het was de enige dag vertier in het jaar, dus we bezorgden ze een serieuze dag plezier. Op een gegeven moment bedachten we wel dat we in plaats van die kinderen steeds zover te laten reizen, we de festivals naar de kinderen toe konden brengen. Daarom hebben we nu vier kleinere lokale festivals, genaamd Futurea. In 2020 zou ik daar zelf aan de slag gaan, na een kleine pauze als vrijwilliger, maar toen kwam corona. We werken nu naar 2022 toe. Het mooiste van zo’n festival zijn die lachende gezichtjes en dansende en zingende kinderen. Je ziet ze bijna veranderen vanaf het moment dat ze uit de bus komen.”

Omdat Boerekamps door zijn werk veel contacten had in het bedrijfsleven werd het zoeken van sponsoren één van zijn taken. ,,Dat moet je niet zien in euro’s, maar we zoeken wat we nodig hebben. Zo regelen we banners en hebben we vlaggen gemaakt. We hebben een halve trailer vol met lampen, versterkers en noem maar op. De eerste sponsor uit Oerle was mijn toenmalige buurman John van Doormalen, van de supermarkten. Eén van onze vrijwilligers had bedacht dat we de kinderen weleens cakejes konden laten versieren. We dachten: wat halen we ons op de hals? Maar we vonden het leuk, dus dacht ik aan John. Hij regelde een volle rolcontainer voor ons. Wat we nog zouden kunnen gebruiken, is een eigen bakwagentje of een bestelbus voor het vervoer van de vrijwilligers.” 

,,Mijn rol is wel iets veranderd, omdat ik een herseninfarct heb gehad. Vroeger hing ik boven in de hal aan een abseilkoord om lampen op te hangen, maar dat kan ik nu niet meer. Nu houd ik me meer bezig met de organisatorische kant, maar ik ben nog steeds net zo fanatiek voor die Bosnische kinderen.”