‘Bovenal was 2020 een jaar waarin we onze angsten onder ogen kwamen’

De laatste dagen van 2020 zijn aangebroken. Waar in elk normaal jaar de dagen tussen kerst en oud en nieuw in een waas van familieverplichtingen en eindejaarsborrels voorbijsnellen, is er nu stilte. Geen knallen aan het eind van het jaar, laat staan een knalfuif. Maar wel: véél tijd om op het woelige jaar terug te zien.

Er is zó veel gebeurd dat mijn oren er nog van suizen. Wat zijn we, op onze anderhalve meter, door een hoop emoties gegaan. Het was een jaar van verdriet, om iedereen die ons is ontvallen en om alle plannen die aan diggelen gingen. Het was ook een jaar van woede, om die stomme maatregelen, en op hen die zich daar vervolgens niets van aantrokken. Maar bovenal was 2020 een jaar waarin we onze angsten onder ogen kwamen. Angst om ziek te worden, of zonder het door te hebben je oma te besmetten. Angst om te weinig pleepapier in huis te hebben. Angst rond persconferenties, waarin de regels opnieuw werden aangescherpt. Angst voor een tweede, en vervolgens een derde golf. Voor mutaties, r-waarden en besmettingscijfers.

Er was ook angst op werkgebied. De angst om je baan te verliezen, of om je personeel te moeten ontslaan. Om nooit meer terug naar kantoor te mogen. Om steken te laten vallen, omdat je tegelijk ook voor de kinderen moest zorgen. Angst om een figuur te slaan in een online vergadering, of om iets ongepast te zeggen terwijl je per ongeluk niet op ‘mute’ stond. En bovenal: de angst dat werk nooit meer hetzelfde zal zijn als vroeger.

Als 2020 het jaar van de angst was, laat 2021 dan het jaar zijn van de hoop. Er gloort gelukkig licht in de verte. Er is hoop op een vaccin, dat ons verlost van de ravage van Covid-19. Hoop dat er na de lange winter een lente aanbreekt die nog feestelijker is dan normaal. Dat we elkaar weer van iets dichterbij bekijken mogen, en niet meer hoeven te schrikken als er iemand in de supermarkt iets te dichtbij komt. Hoop dat we op onze anderhalve meter wat meer vrijheid zullen terugkrijgen. Hoop dat we met onze dierbaren deze ellende ongeschonden achter ons kunnen laten. En misschien, héél misschien, de hoop op ergens komend jaar een knalfuifje - al is het maar een kleine. Laten we het hopen.

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020).

Bekijk hier alle video’s op het gebied van werk: