Waarom managers zich vooral moeten inzetten als ‘strontparaplu’

De toekomst van werk is emotioneel. Nee, dat betekent niet dat we in de toekomst te pas en te onpas snotterend, foeterend of schaterlachend op kantoor zitten. Maar wel: dat er in de toekomst ruimte is voor ons gevoelsleven op het werk.

Althans, als het aan het duo Liz Fosslien en Mollie West Duffy ligt, bekend van hun boek Het is niet persoonlijk: de geheime kracht van emoties op het werk. Ik interviewde hen vorige week. We hebben namelijk al veel te lang krampachtig gedaan over onze gevoelens tijdens het werken. Alleen positieve vibes als frisse werkmoed en enthousiasme werden getolereerd, terwijl ‘lastige’ emoties als angst, schuldgevoel, frustratie en verdriet uit den boze waren - die houd je maar thuis! Brrrr, gevoelens, wegdrukken die hap! We doen er liever niet aan, en al helemaal niet tijdens werkuren.

Maar helaas: we zijn geen machines, en ook tijdens het werk bekruipt ons soms zomaar een gevoel. We maken ons zorgen over een reorganisatie. We raken gefrustreerd van wéér zo’n irritante mail van Bram van communicatie. We rouwen, worden jaloers of voelen ons schuldig, omdat we voor ons gevoel nooit genoeg doen. Soms nemen we de emoties van thuis mee naar het werk, omdat we die niet kunnen uitzetten. En er is precies niets wat we daaraan kunnen doen.

In plaats van onze gevoelens weg te drukken omdat ze ‘niet gepast’ zijn (met stress, motivatieverlies en eenzaamheid tot gevolg), kunnen we volgens Liz en Mollie maar beter accepteren dat ze erbij horen. De auteurs zijn niet voor emotionele incontinentie, maar pleiten voor ‘selectieve kwetsbaarheid’: bewust zijn van gevoelens zonder dat die gevoelens alles overnemen. Bijvoorbeeld: wel even mogen schrikken of balen van een managementbesluit dat rauw op je dak valt, maar er niet de hele maand over doorzeuren.

De rol van de leidinggevende is hierbij cruciaal, vinden Liz en Mollie. Die biedt namelijk idealiter psychologische veiligheid, en geeft zelf het goede voorbeeld. Kan de baas open zijn over gevoel, dan is dat een teken voor het team dat emoties erbij horen. Geeft de manager het voorbeeld dat emoties niet mogen, dan zal dat ook in het team de norm worden - met stress en afzondering als gevolg.

Verder moet een manager in de ogen van de schrijvers vooral een shit umbrella zijn. Een strontparaplu dus, die beschutting biedt tegen troep van boven. Zodat het team kan doen waarvoor het is bedoeld : het werk zo goed mogelijk uitvoeren, met alle gevoelens van dien.

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij is auteur van onder meer Je bent al genoeg - Mentaal gezond in een gestoorde wereld (2022), Werk kan ook uit (2020) en Fokking druk (2018).

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: