Als een strontkar die van de helling af dendert komt het peloton steeds dichterbij

Het regende. De schemer was al ingevallen, ook al was het nog geen drie uur ­geweest. Ik slofte als een zombie door het huis, in mijn pyjamabroek. Het was alsof er een anker aan mijn enkel hing. Niks kreeg ik gedaan. Uit pure armoede sloeg ik nog maar eens mijn ­laptop open. Niet om te werken (de gedachte alleen al), maar om nog maar eens te kijken of er al uitslagen waren. Het daaropvolgende uur probeerde ik uit alle macht om me te interesseren voor de Vuelta al Tachira – je moet toch wat. Niks ten nadele van wedstrijden in Venezuela, Roniel Campos (gefeliciteerd kerel) of Diego Cadena (Dik Ketting, dat is nog eens een naam voor een wielrenner) – maar het raakte me niet.