Even een ijsje halen wordt profrenner bijna fataal: ‘Er was niets meer, hij is dood’

Op zijn jongens is Maurits Lammertink helemaal gek, maar als hij na tien dagen ziekenhuis weer thuis in Reutum is, durven Seb en Fer hem niet aan te kijken. Laat staan knuffelen of een zoen geven.

Zijn gehavende gezicht, met een flinke bandage boven zijn oog, een joekel van een pleister aan de zijkant van het hoofd en ‘scheef gezicht’ als gevolg van een verlamming links, schrikt de zoontjes af. De twee verschuilen zich de eerste paar dagen achter hun moeder. Uit angst voor wat ze zien.

„Heel raar”, zegt Maurits. „Dan zaten we met z’n allen aan de eettafel, maar ze keken me niet aan.”