Engeland brengt zijn 'young guns' in stelling tegen Tunesië

Naar wie moeten we kijken? Laten we het even bij Engeland houden. Dan kunnen we niet om Harry Kane heen. In de door buitenlanders gedomineerde Premier League maakte hij achtereenvolgens 21, 25, 29 en 30 doelpunten, over vier jaar gezien meer dan elke andere spits. Zijn koelbloedigheid voor de goal is haast ongeëvenaard, op zijn werklust is nooit wat aan te merken, buiten het veld is hij een heer. Aan zijn hand hopen de Engelsen eindelijk weer eens potten te breken op een WK.

Hebben de ploegen een verleden met elkaar? Een bescheiden verleden. Twee keer speelden ze tegen elkaar. Eén keer vriendschapelijk (1-1 in 1990), één keer op het WK. In 1998 zorgden Alan Shearer en Paul Scholes voor een 2-0 zege voor Engeland in de poulefase.

Wie is de favoriet? Engeland, op basis van het spelersmateriaal. Als je kijkt naar het verleden op hun laatste paar WK ‘s, zit er weinig licht tussen beide ploegen. Engeland won één van zijn laatste acht wedstrijden, Tunesië won niet meer in zijn laatste elf wedstrijden. Voor de laatste zege van de Noord-Afrikaanse ploeg moeten we terug naar 1978. Alleen het feit dat ze ook bij Panama in de poule zitten, rechtvaardigt de hoop dat veertig jaar na dato aan deze zegeloze reeks een einde komt.

Kunnen we spektakel verwachten? Tunesië wordt vooraf niet meteen gezien als een smaakmaker, maar van Engeland wordt het nodige verwacht. De ploeg zit boordevol jong talent, met spelers als Sterling, Rashford en Delle Alli. Het team lijkt ook een stuk dynamischer dan voorheen, toen het de ploeg vaak aan de variatie en creativiteit ontbrak om ‘grote’ landen in de problemen te brengen. Engeland zou zomaar een van de verrassingen van het toernooi kunnen worden.

Verder nog iets opvallends? Ja, Wayne Rooney doet niet mee bij de Engelsen. De laatste keer dat dat op een groot toernooi zo was, was op het van 2002.