Michaela DePrince in Libanon, als ambassadeur van War Child. © Isayah Yeshua

Ballerina Michaela DePrince: Je kunt van je verleden ook je kracht maken

InterviewNu de scheur in haar achillespees is genezen, treedt Michaela DePrince weer op bij Het Nationale Ballet. Tijdens haar maandenlange revalidatie ging ze de spoken uit haar verleden te lijf en hielp ze samen met War Child oorlogskinderen zoals zijzelf.

Carla van der Wal > 18-08-18, 14:00 Laatste update: 12:46

Paspoort
Michaela Mabinty DePrince

Michaela wordt geboren als Mabinty Bangura op 6 januari 1995 in Sierra Leone. Ze groeit op als wees in het door burgeroorlog verscheurde land tot ze als 4-jarige wordt geadopteerd door een Amerikaans pleeggezin. Omdat ze dezelfde voornaam heeft als een ander meisje dat door hetzelfde gezin wordt geadopteerd, krijgt ze als eerste naam Michaela. In de VS volgt ze balletlessen. De wereld maakt in 2010 kennis met haar door een documentaire die haar en andere dansers volgt tijdens een danswedstrijd in Amerika. Ze wint een beurs en wordt de jongste danser bij het Dance Theatre of Harlem. In 2013 begint ze bij Het Nationale Ballet. Sinds februari 2016 is ze ambassadeur van War Child.

Ergens vorig jaar, in het holst van de nacht, slokte het verleden Michaela DePrince (23) op. Het was geen grote hap - de herinneringen aan Sierra Leone zaten haar altijd al op de hielen tijdens de nachtmerries waarin ze de gruwelen van de oorlog daar herbeleefde. Maar nu zag ze niet alleen hoe haar dierbaren van toen daaraan ten prooi vielen, ze keek ook machteloos toe hoe geliefden van nu werden vermalen door het geweld uit haar vroegste kindertijd.

,,Ik heb dit nooit naar buiten gebracht, maar ik wilde mezelf ombrengen. Ik had er alles voor over om maar niet meer te hoeven zien hoe iedereen van wie ik houd doodging, keer op keer, soms meermaals in één nacht, als de moordpartijen zich steeds herhaalden, zonder dat ik me uit die nachtmerrie los kon maken. Het was alsof ik in een bubbel leefde, ik had het gevoel van alles en iedereen los te zijn geraakt. Soms sliep ik maar twee uur per nacht. Ik durfde niet te slapen, bang voor wat er zou komen.’’