Negeren van de winter lijkt dahlia's niet te deren

Een lezer mailt: ‘Vorig jaar schreef je over het experiment om de dahlia’s in de grond te laten. Eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe het daarmee is afgelopen.’ Eerlijk gezegd was ik allang weer vergeten dat ik ooit over mijn dahlia’s had geschreven. Ik schrijf veel en ben steeds bezig met waarover ik ga schrijven, niet met waarover ik geschreven heb. Totdat ik daar door een oplettende lezer aan word herinnerd.

Welnu: het experiment is meer dan geslaagd. De dahlia’s staan in volle bloei en ik ben niet van plan om ze ooit nog op te rooien. Vroeger haalde ik mijn dahlia’s elk jaar uit de grond. Ze brachten de winter door in mijn schuur, opgeslagen in kratten, warmpjes toegedekt met het afgevallen blad van mijn walnotenboom.

Die kratten hadden een grote aantrekkingskracht op allerlei dieren. Vaak vond ik in mei bij het uitpakken van de dahlia’s kunstig aangelegde veldmuizennesten. Eenmaal kwam er een ringslang tevoorschijn en een paar jaar geleden een gemummificeerde rat.

Totdat een kennis uit het westen van het land mij vertelde dat ze daar de dahlia’s gewoon in de grond lieten. Nu ben ik snel te porren voor arbeidsluwe manieren van tuinieren, zodat ik besloot om ook mijn dahlia’s maar een wintertje in de grond te laten. Waarom zou die klimaatverandering ons alleen maar ellende moeten brengen?

Ik dekte de planten na de eerste nachtvorst af met hun eigen afgestorven loof en met het blad van de notenboom dat anders in de kratten belandde. Ratten en muizen hoef ik niet in mijn schuur en die ringslang kan ook wel in de composthoop winterslapen. Blad - en zeker dor blad - waait nogal gemakkelijk weg en ik heb het daarom vastgelegd met kippengaas.

Dit voorjaar werd het spannend. Want de dahlia’s kwamen lange tijd niet boven. Veel later dan gewoonlijk verschenen de eerste scheuten boven de grond en het bleef nog lange tijd onzeker of de rest wel zou volgen. Maar ze kwamen allemaal, zij het later dan wanneer ze in de schuur waren bewaard. En nu bloeien ze uitbundig. Wel zijn ze korter dan normaal. Door de droogte.

De eerste dahlia die bloeide was Dahlia australis, een wilde dahlia uit Mexico die je niet zo gauw als dahlia zou herkennen. De lila sterretjes waarmee de plant bloeit zijn maar een paar centimeter groot. Het is geen plant die bij elk tuincentrum te koop is, maar bij specialistische kwekers is hij wel te vinden, soms onder een andere naam: Dahlia merckii.

Nu hebben we natuurlijk geen strenge winter achter de rug. En na één jaar experimenteren kan ik niet beweren dat de dahlia winterhard is. Zo’n proefperiode zou toch minstens een jaar of tien moeten duren. Ik ben optimistisch gestemd, en insjallah zal ik over tien jaar laten weten hoe het met mijn dahlia’s is afgelopen.